اشعار

فـرش سـیـاه جـاده نـقـش ردِّ پا داشت            آئیـنۀ روحی ترک‌خـورده جلا داشت
این خاک، خاک پاک، عطری آشنا داشت            انـگـار بـوی تـربت مُـهـر مرا داشت

راه نـجـف تـا کــربـلا آغــاز مـی‌شـد            بـال کـبـوتـرهـا یـکـایـک بـاز می‌شد
چـشـمان دنیا محـو این پـرواز می‌شد            این کوچ یک مقصد به نام: کربلا داشت

این عشق، مجنون را به لیلا می‌رساند            شاه و گـدا را پـای سـفـره می‌نـشـانـد
آهـن‌دلـی را تا حـریـمـش می‌کـشـانـد            انگار که شش‌گوشه‌اش آهنرُبا داشت

موکب به موکب نالۀ جانکاه خوب است            با سینه زن‌هایش شَوی همراه ،خوب است
آن‌قَدر طعم روضه، بین راه، خوب است            زائر همیشه قَـدر آهی، اشـتهـا داشت

مـا آیـه‌هـای روشـن فـتـح الـمـبـیــنـیم            فـرزنـد خــاکـی امـیـر الـمـؤمـنـیـنـیـم
مـا سـیـنـه‌زن‌هـای یـل اُمُّ الـبــنـیـنـیـم            آن کوه که هر صخره را بر سجده وا داشت

اینجا کـسی جـز اشـک دارایی ندارد            نـام و نـشـان‌هـا نـیـز کـارایـی نـدارد
در عـشـق‌بـازی مُـدَّعـی جـایی ندارد            در راه می‌مانَد، کسی که ادعا داشت

شب‌گریه‌ها بغض‌گلو را حفظ می‌کرد            با یـار حال گـفـتگـو را حـفظ می‌کرد
این آبـلـه‌هـا آبـرو را حـفـظ مـی‌کـرد            هر سربلندی در کف پا، زخم‌ها داشت

این‌ روزهـا از درد مـی‌بـارم دوبـاره            از هجـر تو گـریـه شده کـارم دوباره
قـصد گـریـز روضه را دارم دوبـاره            می‌گویم از ذبحی که خیلی ماجرا داشت

با قامتی خم خـانمی از حال می‌رفت            تا سمت جسمی درهم و پامال می‌رفت
آن روضه‌خوانی که تهِ گودال می‌رفت            روی سر خود چادر خیر النسا داشت

اهل قُـریٰ بال و پرش را جمع کردند            با چه مشقَّـت پیکرش را جمع کردند
انگشت بی انگـشترش را جمع کردند            شکر خدا که روسـتاشان بوریا داشت

عــاشـق اما گـنـاه کـارم مـن            دل نـدارم، خـدا که دارم مـن
هـمـه رفـتـنـد بـی‌قـرارم مـن            بـه زیــارت امــیــدوارم مـن

رحـمـت الله واسـعـه نـظـری
کـربـلا لازمـم تـو بـا خـبری

چشمِ دل خون و چشم سر هم تر            حـالـم از این نـمی‌شود بـد تر
گریه‌دار است حسرت نوکـر            )تـا تــوانـی دلی بـدسـت آور

دل شکـسـتـن هـنر نمی‌باشد)
قـسـمتم یک سـفـر نمی‌باشد؟

قـوم و خویش جناب سـلـمانم            عــاشــقـی از بــلاد ایــرانــم
دست و پا بوس و عبد سلطانم            دوســتـت دارم و نــمـی‌دانــم

تو که از حال و روزم آگاهی
خاطـرم را چقـدر می‌خواهی

مـنِ بـیـچـاره بــیـنـوا مـانـدم            همه بـسـتـند بـار و جـا ماندم
از هـمه دوسـتـان جـدا مـاندم            باز از فـیـض کـربـلا مـانـدم

الـتـمـاس دعــا خــدا حــافــظ
زائـر کــربــلا خــدا حــافــظ

سخت درگیر و سخت دربه درم            آب شد از خـجـالـتـم جـگـرم
قول دادم به مـادرم که حـرم            حـتـماً امسال اربـعـیـن بـبرم

دسـت نـگـذار بـر دلِ خـونـم
آبرویم که ریخت… ممـنونم

مـاه از بین آسـمـان هم رفت            شمر و خولی و... ساربان هم رفت
همه رفتند، کاروان هم رفت            از تن یک سه ساله جان هم رفت

اولـین زائـری که جـا مـانـده
او رقیه است، مثل ما؛ مانده

سرد و ابری، هوای جا مانده            سـوز دارد صـدای جا مـانده

دل‌شکسته، به گریه می‌گُذَرَد            تک تکِ لحظه‌های جا مانده

شـوقِ دائـم نـصـیب زائـرها            بغض و حسرت برای جا مانده

ربّـنـا! روزی‌ام زیـارت کـن            خـواهــشِ ربـنـای جا مـانـده

شهرِ خلوت، سکوت و تنهایی            این شده مـاجـرای جا مـانـده

می‌کِشد آه و سینه‌اش تنگ است            نـوکـرِ بـی‌نــوای جـا مـانـده

چـاره‌ای نیست می‌شود حالا            روضه‌هـا کـربلای جا مانده

ای رفیقان به مِهـر بردارید!            یک قدم هم به جای جا مانده

هر نفس هر دم برایت سینه خواهم زد حسین            در نشاط و غم برایت سینه خواهم زد حسین

از منِ عاشق اگر باشد، به رسم نوکری            روز محشر هم برایت سینه خواهم زد حسین

سال‌ها دست مرا محکم گرفتی دستِ‌کم            سال‌ها محکم برایت سینه خواهم زد حسین

اربـعـیـن پـای پـیـاده‌ از نجـف تا کربلا            پای هر پرچم برایت سینه خواهم زد حسین

از تصور کردنش هم سخت می‌ترسم؛ مگو            روزگاری کم برایت سینه خواهم زد حسین

در نجف در کربلا در کاظمین و سامرا            در همه عالم برایت سینه خواهم زد حسین

مُـحـرم شـدم اى یـار به احـرام قـدم‌ها            مست است سـراپاى من از جام قدم‌‌ها
با «یاعلى» این سِیرِ منٓ إلحٓقِّ الى الحٓق            آغـاز شد و عـرش، سـرانـجـام قـدم‌ها

جارى ست فرات از دو لب زمزم چشمم            در زمـزمـۀ خـش خـش آرام قــدم‌هــا
جـبـریل پَـر آورده و میکـال هم اسفند            گـشـتـنـد مـلائـک هـمـه خُـدّام قـدم‌هـا
از ارمنى و شیعه و سنى همه جمعـند            وحـدت شـده گــلـواژۀ احـکـام قـدم‌هـا
بوسـیـده کـرم دست کـریـمـان عراقى            در کــنـگـرۀ عــرشـى إکــرام قــدم‌هـا
یـاد آور فـتـح و ظفـر زینب کـبراست            ایـن پـرچــم افـراشـتـه بـر بـام قـدم‌هـا
خورشیدِ هدایت شود و چشمۀ نور است            خـاکى که بـلـند است ز هر گـام قدم‌ها
بر خـاک نـشـانَـد هـمه حُـکـام ستم را            ایـن خـیــزش بـیـدارى اســلام قـدم‌هـا
«جاى من اگر شد به نیابت قدمى زن»            شد خـواهـش جـامـانـدۀ نـاکـام قـدم‌هـا

با زیارت زیر و رو کردی دل اندوهگین را            خود شفاعت می‌کنی دلدادگان را، زائرین را

‎مشت خاکی از مزارت می‌کشد بر چشم جابر            تا ببـیند رازهای عـالم عـین الیـقـین را

می‌رود از هوش گویا ظهر عاشوراست آنجا            دیده شاید حال و روز خیمه‌های آتشین را

‎در هیاهوی سُم اسبان و تن‌ها زخم خورده            در عزایت دیده اشک حضرت روح‌الامین را

‎دیده سر را در میان دست‌های شمر ملعون            دست بی‌انگشت را، انگشتران بی‌نگین را

‎از فرات و بی‌وفایی‌ها شکایت کرده بی‌شک            دیده در میـدان چهار آئـیـنۀ اُم‌ُّالبنـین را

‎دیده شاید خطبه‌خوانِ هفت‌خوانِ کربلا را            دیده شاید در میان کوفه زین‌العابدین را

‎دیده شاید؛ می‌گشاید چشم‌هایش را صحابی            بر لـبش آورد نام سیـد و سالار دین را

‎پاسخ جـابر چرا از جانب مـولا نیـامد؟            آن‌طرف‌تر از تنت دید آن سر بالانشین را

‎با زیارت‌نامه‌ای راز دلش را گفت جابر            با غمت آمیخت ذکر زائران اربعین را

ملائک گریه می‌کردند با ما اربعینش را            خدا شش‌گوشه کرد از روز عاشورا زمینش را
رسیده جبرئیل از آسمان در بعثت حضرت            تسلّی می‌دهد تا روز عاشورا اَمینش را

قسم داده به عاشورا خدا در شطّی از آیات            قسم خورده اگر در سوره‌ها زیتون و تینش را
شهادت بود سهم حضرت ارباب و یارانش            زمین هم می‌کشید اطراف او دیوار چینش را
نوشته روی دجله با خطوط موج، ثارالله             و می‌ساید فرات از شرم بر خاکش جبینش را
چه توفانی است، ابری با صدای رعد می‌گرید            کشیده روی صورت نازکای آستینش را
فرستاده خدا از آسمان توفان نوحش را            فرستاده خـدا از آسمان حبل‌المتینش را
فرستاده خدا ارباب و وحی نهی از منکر            نگهدارد برای عالمی، ارباب، دینش را
چه قوم نازنینی می‌روند از کربلا تا عرش            فرستاده خـدا این بندگان دست‌چینش را
نه تنها عاشقان حضرتش، حتّی خدا امروز            فرستاده‌ست تا کرب‌و‌بلا روح الامینش را

تا سـایـۀ سـرت بـه سـر مـحـمـلم فـتاد            برخـاست آتش غـم و بر حـاصـلم فتاد
از داغ دوری‌ات دل ما پُر شراره بود            این است شعله‌ای که بر آب و گلم فتاد

ای کـشـتی نجـات ز طوفان دوری‌ات            مـوج بـلا و حـادثـه بـر سـاحـلـم فـتـاد
بودم هزار مشکل و از رنج هر اسیر            یک مشکل دگر بـه روی مشکـلم فتاد
برخاست آتش از دل و اشکم به رُخ دوید            دل هـر زمـان بـه یاد ابـوفـاضـلم فتاد
دارم من از خرابه بسی خاطرات تلخ            مُـردم همین که بار در آن منـزلم فتاد
شـد گـریـه رقـیـه سـبـب تا بـبـیـنـمـت            هر چـنـد بـاز داغ دگـر بـر دلـم فـتـاد
شد بـاز بـنـد دست من و باز کی شود            بـنـد مـصیـبـتـی کـه بـه پـای دلـم فتاد

کاروان داشت می‌رسید از راه دل زینب در التهاب افتاد           تا که چشمِ ستاره‌های‌ کبود به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سرِ شوق با سر آمده بود           به مرورِ غمِ خودش که رسید کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

دختری سمت علقمه می‌رفت مادری سمت قبرِ کوچکِ خود           خواهری بر سرِ مزارِ خودش دل به دریا زد و به آب افتاد

گفت: اگرچه که بی‌پر آمده است بی‌پر و بی‌برادر آمده است           چشم واکن که خواهر آمده است که پس از تو در اضطراب افتاد

زینبی که اسیرِ مویت بود بینِ خون، گرمِ جستجویت بود           دربه در شد؛ درست وقتی‌که به مویِ تو پیچ و تاب افتاد

بعدِ تو خیمه در حصار آمد از زمین و زمان سوار آمد           به حرم امرِ بر فرار آمد همۀ خیمه در عذاب افتاد

پای تاراج به خیمه‌ها وا شد دست‌هایی پلید پیدا شد           سرِ یک گوشواره دعوا شد سنگ بر شیشۀ گلاب افتاد

تشنگی‌های‌ تو کویرم کرد غمِ دوریِ تو اسیرم کرد           ماجراهای شام پیرم کرد راه در مجلسِ شراب افتاد

خیزران را که غرق خون دیدم از غرورِ رقیه ترسیدم           لرزه بر جانِ بچه‌های‌ تو و بر لبت بوسه بی‌حساب افتاد

در اسیری امیر بودن را از نگاه تو خوانده‌ام یعنی           می‌شود با همین نگاه از عرش مثل یک سجده مستجاب افتاد

بخر مـقـابـل چـشـمانِ خـوب‌هـا بـد را            نشان بده به همه لطفِ بیش، از حد را

ببخش، حاجتِ من کمتر است، از کَرمت            خودت بخـواه، بـرایم هر آنچه باید را

مـسـافـر حــرمـم؛ روی بــال سـجــاده            سلامِ صبح، به مبدأ رسانده مقـصد را

به جـمعِ گـریـه‌کـنان؛ بین ابرها بردی            همان‌که چشمِ خودش را به گریه می‌زد را

شهـادتِ نـفـسم شد دَم حـسـین حـسـین            نگـیـر، از لب خـشکـم فراتِ اَشهد را

کلاغ را چه به پـرواز، با کـبـوتـرها!            همان که هیچ ندیده‌ست، رنگِ گنبد را

بــحـقّ پــای سـپــاهِ پــیــادۀ حــرمــت            نگـیـر، از منِ بـد؛ اربـعـیـنِ مشهد را

دارد غـم تو شـور به پـا می‌کند حسین            هر عاشق عزم کرب و بلا می‌کند حسین

پیر و جوان به سوی مزار تو راهی‌اند            شوق زیارت تو چه‌ها می‌کند حسین؟!

سعی به سوی مروۀ تو تحـفۀ خـداست            دلـدادۀ غـم تـو صـفـا مـی‌کـنـد حـسـین

این راه پُر عبور و پُر از خلوت حضور            دل را ز هر چه جز تو جدا می‌کند حسین

بـی‌شـک کـه زائــر حــرم آسـمـانـی‌ت            جـا در مـیان قـلب خـدا می‌کـند حـسین

گفتم به دل که غم مخور از دوری حرم            آخر تو را ز لطف صدا می‌کند حسین

بهار از چلۀ داغِ زمستان‌ها خزان برگشت           به باغِ لاله‌های سربریده باغبان برگشت

زمین با گریه دور مقتلِ خورشید می‌گردید           صدای روضۀ روزِ دهم آمد؛ زمان برگشت

زمان برگشت، اما رفت رأسِ کُندی خنجر           همان ساعت که روی خاک، جسمِ آسمان برگشت

زنی روی مزارِ مقتلِ مکشوفه‌ دَم می‌داد           به خاکِ استنادِ روضه‌خوانان؛ نوحه‌خوان برگشت

جوان‌تر بود، وقتی ذبحِ اعظم را منا بردند           زنی از نسل ابراهیم، پیر از امتحان برگشت

نمک پاشید، روی زخم‌هایش نوحۀ اطفال           امانت‌دار، بی‌شیرین‌زبانِ کاروان برگشت

سفر بی‌همسفر در هر قدم می‌کشت زینب را           ولی هر بار، همراه حسین از آن جهان برگشت

همه گفتند دینِ بی‌حسین از ریشه می‌خشکد           ولی با غیرت این زن؛ ورق‌ها ناگهان برگشت

الا ای خفـته زیر خاک برخیز            حـسینم با تن صد چاک برخیز
حسین ای روح زینب جان زینب            الا صد پـاره؛ ای قـرآن زینب

بپا خـیز ای مُـقَـطّع اربـاً اربـا            ببینم می‌شناسی خواهـرت را؟
بپـا خـیز ای عزیز جان مـادر            کـفن پوشم برآن جـسم مُـطَهّـر
اگر چه سـر نـداری بر تن اَمّا            دلم خـواهد ببوسم حـنجرت را
نمی‌شد باورم قـربـان صبـرت            بَغل گیرم حسین جان خاک قبرت
فـدای آن تـنـت کـه سـر نـدارد            سرت بر نیـزه و پیـکـر ندارد
الا ای یـوسـف زینب کجـایی؟            رسیده جان من بر لب کجایی؟
برادر جان بـبـین اِقـبـال زینب            نیامـد کَـس به استـقـبـال زینب
دوبــاره آمــدم بـه کــربـلایـت            به خاک لاله خـیز و پُر بلایت
همانجایی‌که از تو سر بریـدند            تورا بی سر میان خون کشیدند
ازآن روزی که رفتم ای برادر            نمی‌دانم خبر داری ز خواهر؟
خـبر داری کجا بـردند ما را ؟            خـبر داری که آزردنـد ما را؟
خـبر داری مرا بـازار بـردند؟            به قـصد طعـنه و آزار بردند؟
خبر داری که کارم بود گریه؟            شـبی کـز پـیـش ما رفـته رقیه
رقـیـه هـر کـجـا نـام تـو بُـرده            بجای مهـربانی چوب خـورده
چه گـویم از رقـیه داد و بیـداد            خبرداری که در خرابه جان داد؟
رقـیه رفـته و من زنده هـسـتم            ازاین بابت حسین شرمنده هستم
رقـیه جان که تا از ما جدا شد            بـرادر جان خـرابـه کـربلا شد
برادرجان اَمان از شام از شام            فقـط بـشنـیده‌ام نفـرین و دشنام
چقدر این سرگذشتم گریه‌دار است            که صبر از دست صبرم بی‌قراراست
از اینجا تاکه رفتم کوفه و شام            پیامت را به عالم کردم اعـلام
بغیر از حکم حق تَمکین نکردم            سفارش کرده‌ای نفرین نکردم
ولـیـکـن داغ پـشـت داغ دیــدم            چهـل منـزل خـزان بـاغ دیـدم
اگر چه از غـمت آکـنده هـستم            نـمی‌دانم چرا پس زنـده هـستم
ز روی نیزه‌ها ما را که دیدی            مرا که می‌زدند توچه کـشیدی
بـه جـان نـازدانـه‌ات سـکـیـنـه            نخـواهم بی‌تـو برگردم مـدیـنه
پس از تو زنده ماندن ننگ باشد            دلـم از دوری تو تـنـگ بـاشـد
من امروز آمدم حاجت بگـیرم            دعـا کـن بر سر قـبرت بمـیرم
اگر«مداح»هم در شور و شین است            چو من او هم عزادار حسین است

خـواهـرت آمـده در این صـحـرا            بــعــد شــام بـــلا ولــی تــنــهــا

خـیـز و بـین پـیـکـر کـبــودم را            صـورتـم مـثــل مـــادرم زهـــرا

در سـفـر قـسـمـتـم فـقـط غـم شد            هرچه شد جرعه جرعه، کم کم شد

قـامت خـواهـرت بـبـین خـم شـد            خواهـرت کـوه صبر و مـاتم شد

لحـظـه‌های غـروب یـادم هـست            بارش سنگ و چـوب یادم هست

نالـه‌هـای تو خـوب یـادم هـسـت            به تـنـش پـا نـکـوب؛ یـادم هست

تـو زمـین خـوردی آسـمان افـتاد            از تـنـت نــیــزۀ ســنــان افــتــاد

خــاتـمـت دسـت دشـمنـان افـتـاد            شـعــلـه بـر خـیـمـۀ زنـان افـتـاد

رمق از ذکـر روی آن لب رفت            تـن تـو زیـر سُــمّ مـرکـب رفـت

روی آن جـسـمِ نـا مـرتـب رفـت            چه به حـال خـراب زینب رفـت

مـن بـمـیـرم پـر تـو خـاکـی شـد            صـورت اطـهـر تـو خـاکـی شـد

بـین مـقـتـل سـر تـو خـاکـی شـد            چـادر خــواهــر تـو خـاکـی شـد

بعد از آن پـیـکـر تو غـارت شد            بـه زنــان حــرم جــســارت شـد

روزی مــردهــا شــهــادت شــد            قــسـمـت بـانــوان اســارت شــد

در مـیــان حــرامـیـان رفــتــیــم            لاجَــرَم، بـیـن این و آن رفـتــیـم

وســط بــزم کــوفـیــان رفــتــیـم            ســر بــازار شـامــیــان رفـتــیـم

صـحـبـت گـوشـواره شـد؛ بد شد            گـوش هـا پـاره پـاره شـد؛ بـد شد

چـشـم‌هـا پـر سـتـاره شـد بـد شد            بـه زنــانت اشــاره شـد؛ بــد شـد

تا نـگـاهـش بـه سـوی آب افـتـاد            یـاد شیـرخـواره‌اش ربـاب افـتاد

دردهـای مـن از حـســاب افـتـاد            گـذرم مـجــلــس شــراب افــتــاد

اى جـان مـا فـداى تـو لـبـیـك یا حسین            هستى است رونـماى تو لبیك یا حسین

اى نَفْس مُطـمَـئنّه كه تنها فـقـط خداى            گـردیـده خـونْ‌بـهـاى تو لـبیك یاحسین

هَلْ مِنْ مُعین تو گفتى و گوئیم یك صدا            در پـاسـخ نـداى تـو لـبـیـك یـا حـسـین

توحـیـد را به قـتـلگـه‌ت كـرده‌اى بیان            حق راضى از رضاى تو لبیك یاحسین

زیـنـب كـنـار پیـكـر تو گـفـت: تـا ابـد            بـرپـا بُـوَد لَـواى تـو لـبـیـك یـاحـسـین

شكـر خـدا كه فـاطمه ما را دعـا نمود            گـشـتـیم مـبـتـلاى تـو لـبـیك یا حـسـین

جا مانده‌ایم و دل به همین خوش كنیم كه            اینجـاست كـربـلاى تو لـبـیك یا حسین

پیـغـمـبـرانـه مُـعـتـكـفـم در حَـراى تو

هر روضه شعبه‌ای‌ست ز صحن و سراى تو

با سیـنه‌اى پُـر از غـم و با دیـدۀ تـرى            قامت خـمیده می‌رسد از راه خواهرى

بـاور نمی‌كـند كه چـه‌ها آمـده سـرش!            چل سال گـشته پـیـر ز هجـر برادری

دارد مـرور می‌كـنـد آن خـاطـرات را            بر روى خاك بود چه گـل‌هاى پرپرى

یك ساعتى گذشت كه از روى تَل بِدید            بر جاى بوسه‌اش بزند بوسه خنجـرى

لرزید كـربلا و هوا تیره گـشت و دید            رفـتـه به روى نـیـزۀ بـیـدادگـر سـرى

امـا هـنـوز كـیـنـۀ دشـمـن نـشـد تـمـام            ده اسب تاخـتـند روى جـسـم اطهـرى

بعد از حسین بود كه غارت شروع شد

بعد از حـسین رنج اسارت شروع شد

ای دل چه شد از لشکر آقا ماندیم؟            از قـافـلۀ کـر ب وبـلا جا ماندیم؟

رفـتـند همه به شوق دیـدار حسین            ما با غـم جـانـگـداز، تنها مـانـدیم

********************

دستم اگر از ضریحتان کوتاه است            در سینه اگر ز درد دوری آه است

ارباب، به جـان زائـرانت سوگـند            دل با قـدم پـیـاده‌هـا هـمـراه اسـت

********************

قــربـان شـکــوهِ اربـعـیـنـت، آقــا            جــانـم بـه فــدای زائـریـنـت، آقــا

من مانده‌ام از سفر مگر جا کم بود            از بـهـر گـدای کـمـتـریـنـت، آقــا

********************

ای عشقِ خدا و سِرّ مستور، سلام            ای قـبـلـۀ دل، تـجـلّی نـور، سـلام

امسال، من از زیـارتت جا مـاندم            هرلحظه وهر دقیقه از دور سلام

مـهـمـانیِ آقـایِ خـوبـی‌هـا شـروع شـد            غوغایِ محشر مثلِ عاشورا شروع شد

ای گـریه‌کن‌ها، سینه‌ن‌ها دعوت هستید            ای قطره‌ها! امواجِ این دریا شروع شد

حسرت به دل‌های قدیم! از جای خیزید            نـقـاشیِ تـصویرِ یک رویـا شـروع شد

زهـرا فـراخـوانِ عـمـومی داده قـطـعاً            از هر طرف لـبـیکِ یا اُمّـا شـروع شد

هـمراهِ خود پـرونـده‌هـاتـان را بـیـارید            با دستِ اربـابِ وفـا، امضا شـروع شد

بعدِ از چهل روز اشک و ناله، تازه انگار            هـمـراهیِ صدیـقـۀ صغـرا شـروع شـد

اُمّ الـمـصائب می‌رسـد از راهِ شـامـات            دارالـبُـکـایِ زیـنـب کـبـرا شـروع شـد

نیّت کن از بهرِ ظهـورِ حضرت عشق            بهـرت دعایِ مهـدیِ زهـرا شروع شد

هر روز و شب بر روی نی دیدم سرت را            دیدم که زخمی کرده نیزه حنجرت را

یک قـافـلـه با سـوز و اشک و آه آمـد            برخیز و بنگر حال و روز لشکرت را

بـا ظـرفـی از آب آمـده تـا کـه ربـابـه            سـیـراب گـردانـد عـلـی اصـغـرت را

برخـیز ای نـور دو چـشـمم ای برادر            تا که کـمـی آرام سـازی هـمـسرت را

بـگـذار تا شـرح سـفـر با تـو بـگـویـم            بشـنـو کـمی از غـصّه‌های یاورت را

از کــوفـه و شـام بــلا ای داد بــیــداد            رنـج اسـارت پـیــر کـرده دلـبـرت را

وقـتـی گـذر دادنـد مـا را بـیـن مــردم            دیــدم ســر نــی گـریــۀ آب آورت را

دیـدم ز بام خـانه طـفـلی خـیره سر با            سـنگی نشـانه رفـته چـشـمان ترت را

رقّـاصـه‌هـای شـهـر را آورده بـودنـد            تا در بیـارند اشک چشم خواهـرت را

تهـمت زدند و خـارجی خواندند ما را            آتـش زدنـد آن جـا دل غـم‌پـرورت را

آن جا نـمی‌دانی چه زجری می‌کشیدم            وقتی که نان می‌داد شامی دخترت را

با هـر صـدای خـیـزرانـی که می‌آمـد            من مـی‌شـنـیـدم نـالـه‌هـای مـادرت را

چـشــم عـلـمـدار حـرم را دور دیـدنـد            ور نه به عنوان کـنیزی گـوهرت را!

جا مانـده گـنج سـیـنـه‌ات کـنج خـرابه            با خـود نـیــاوردم گـل نـیـلـوفــرت را

این‌ها همه یک گوشه‌ای از ماجرا بود            تـازه نـگـفـتـم روضۀ انـگـشـتـرت را

از کران تا بی‌کران حرفی به جز کوی تو نیست           تشنهٔ چشم تو را راهی به جز روی تو نیست

پیش رویت شوق جنت را که معنا می‌کند؟           برکسی که جَنتش جز طاقِ ابروی تو نیست

زلف تو آرامشِ شب را به هـمراه آورد           گرچه زیبایی شب هم قدر یک موی تو نیست

عرش با آن هیبت و بالا بلندی در جهان           عرش هم با هیبتش تا زیر زانوی تو نیست

دردلی که ِکبر و پستی و پلیدی خانه کرد           مطمئنا در دل او مهرِ دلجوی تو نیست

مدعی هستم به عمری همنشینی با شما           وای بر حالم اگر درسینه‌ام بوی تو نیست

بـا خـیـال راحــتـی در بـین زوّار آمـدم           خوب و بد را چون سوا کردن که در خوی تونیست

گریه کردم بس که از داغ تو بیمارم حسین            تار می‌بیند دو چشمانِ عـزادارم حسین

می‌نشیند با شروعِ روضه چشمانم به اشک            تا ابد این رزق را از مادرت دارم حسین

پای کارت ایستادم! چون بدون فوتِ وقت            آمدی! تا که گـره افـتاد در کارم حسین

دست‌هایت را رها کردم، زمین خوردم! ببخش            بد نمک نشناسم آقا، سهل انگارم حسین

جا نمانم! این بلا از هر بلایی بدتر است            جا نمانم اربعـین! مشتاقِ دیدارم حسین

مشکلات من فقط کنج حرم حل می‌شود            دعوتم کن کربلا! خیلی گرفتارم حسین

جانِ آن خواهر که با دستانِ بسته رفت و گفت:            راهیِ دروازۂ ساعـات و بازارم حسین

سنگباران بود و نامحرم! خدا صبرش دهد            گفت چشم از چشم‌هایت برنمی‌دارم حسین